hello!
gün gelir, 'sana güveniyorum, halledersin sen!' lerden, böyle kocaman kocaman kusmak istersin. koşup koşup denize doğru, bi dağ yamacında durup 'oh ulan nefes!' demek istersin. istersin, ağlarsın, yapamazsın. bok gibi lan bu hayat dersin. bide okkalı bi küfür. işte böyledir abiler. geçmişi geçmişinde bırakıp yıllaaar yılı öncesi öğrendiğim 'gömlek değiştirir gibi' lafına binaen ben de bazı yerleri, bazı zamanları, bazı kişileri ve hatta ne yazık ki bazı anılarımı şu taşınma sürecimde kutularımın dışında bıraktım. şööööyle derin bi nefes çektim içime ciğerlerimi yakan bi nefes. kıpkısacık aralıktan görebildiğim kadarıyla gökyüzüne bi bakış attım. 'ulan yıldızlar buyrun, bu anılarım sizin olsun!' dedim. harbici dedim.
ben artık yirmibeş temmuz itibari ile, hayatımda benim için büyük ve belki insanlığın umrunda olmayan bi adım atacağım. kalbim hep benimkilerle olacak. ve diğerleri, siz sahiden diğerleri olacaksınız.
benimkiler, namaste!
london grammar söylüyor sevgili dinleyenler, wasting my young years.
